Esther & Simone

“Pas in de 28^e week kwamen we erachter dat we een tweeling zouden krijgen. Op 13 mei 2000 werden Esther en Simone geboren, na 29 weken zwangerschap. Heel klein en heel kwetsbaar.”

Erna is 28 weken zwanger als ze last van harde buiken krijgt. Ze is bang dat het kindje komt en gaat naar de huisarts. Die verwijst Erna en haar man naar het ziekenhuis. Een echo wijst uit dat er niet één, maar twee kindjes in haar buik zitten. “Zo leuk vond ik het eerst niet. Alles was klaar voor nog een kindje. Nu moest er nog van alles bij.” De arts stelt hen verder gerust en ze mogen weer naar huis.

Ze kunnen maar een week bijkomen van de schrik, want op 13 mei 2000 breken de vliezen. Erna is dan nog maar 29 weken zwanger. Ze roept haar man Nico uit bad om naar het ziekenhuis in Sneek te gaan. Onderweg belt Erna het ziekenhuis en ze legt uit dat ze er een week eerder ook al waren. Omdat de tweeling veel te vroeg geboren dreigt te worden, staat de helikopter al klaar om ze naar het UMCG in Groningen te brengen. Erna heeft persweeën en het eerste meisje, Esther, wordt bijna geboren. Groningen wordt dus niet meer gehaald en Esther en zusje Simone worden in Sneek geboren.

“Esther was een paar minuten voor twaalf en Simone een paar minuten na twaalf. Maar de klok werd op 23:57 uur gezet en zo zijn ze allebei op 13 mei geboren. Ze wogen ieder rond de 1000 gram. Te vergelijken met een pak suiker.” Esther en Simone worden direct opgevangen, onderzocht en in een couveuse aan de benodigde apparatuur gelegd. De longetjes zijn nog niet gerijpt en de meisjes zijn zo kwetsbaar voor infecties dat de artsen hen geen hoop geven. De artsen in Sneek hebben dit niet eerder meegemaakt. De ondergrens voor pasgeboren kindjes ligt nog maar net op 26 weken. Zelfs in Groningen hebben ze dan nog nauwelijks ervaring met zo’n vroeggeboren tweeling.

“We waren opeens ouders van twee kinderen, maar er was geen hoop op overleven. We mochten bijvoorbeeld geen geboortekaartjes sturen. Dat hebben we pas gedaan toen ze thuis waren.” Omdat Erna en Nico er van uitgaan dat hun meisjes het niet zullen halen besluiten ze om de tweeling niet naar Groningen of Amsterdam te laten brengen. “De kans op hersenbeschadiging tijdens het transport was dan heel groot geweest. Omdat er geen hoop op overleven was, besloten we de kindjes in Sneek te houden. Mochten ze dan toch overlijden dan liever in Sneek om verder lijden te voorkomen.”

Het ziekenhuis in Sneek heeft nauw contact met het UMCG in Groningen. Er komt een aantal keren een arts van het UMCG om het medisch team in Sneek te helpen. De meisjes lopen meerdere infecties op en Esther en Simone vallen zelfs af tot onder de 1000 gram. De longetjes zijn niet rijp en de situatie lijkt uitzichtloos. Erna en Nico gaan door een hele zware periode. Zes weken leven ze zonder hoop. Maar na zeven weken is er een klein lichtpuntje. Heel langzaam gaan de meisjes vooruit. De artsen spreken van een wonder. “Soms hadden we ze even op de arm en dan stopten ze met ademen. Daar waren we al een beetje op voorbereid. Dan tikten we even met de nagel onder hun voetjes. Dan schrokken ze en gingen ze verder met ademen. Heel bijzonder was dat.”

Eindelijk, na bijna drie maanden, mogen Esther en Simone mee naar huis. Na een heftige periode met lichtpuntjes, maar ook heel veel dieptepunten. De meisjes zijn dan feitelijk in de 40e week en ze wegen net 4 pond. “De eerste 4 jaar gingen we ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Als we dan binnen kwamen bij de kinderarts Reinout Bakker, dan zei hij altijd: Daar zijn mijn wonderkindjes!”

Esther en Simone zijn dan wel thuis, maar het is nog lang geen feest. Elke verkoudheid leidt tot opname in het ziekenhuis met zware luchtweginfecties en astma aanvallen. De eerste maanden en misschien wel jaren zijn extra zwaar. De kinderen moeten om de drie uur worden gevoed en huilen veel. En omdat ze met z’n tweeën zijn is het voor Erna en Nico dubbel zo zwaar.

“Het was zo heftig dat ik op een gegeven moment boven aan de trap stond met één van de meisjes op de arm. Heel even dacht ik: als ik haar nu laat vallen ben ik van alles af. Dat was ook het moment dat ik wist: ik heb hulp nodig. Ik heb dat heel lang stil gehouden, want anderen zouden me natuurlijk een hele slechte moeder vinden.” Erna raakt in een burn-out. Het duurt een hele tijd voor ze er weer bovenop komt .

Zelf weten Esther en Simone er niet veel meer van. Het zijn ondertussen twee vrolijke meiden van bijna 16 jaar en het gaat prima met ze. Ze weten nog wel dat ze vroeger vaak ziek waren. Verder moeten ze het vooral hebben van de foto’s en de verhalen. De band die ze hebben als tweeling heeft hen er mede doorheen geholpen. Als één van hen in het ziekenhuis ligt te huilen, dan bellen ze elkaar of zoeken ze elkaar op. Zo zorgen ze voor elkaar. “Soms mochten ze in de couveuse ook bij elkaar en dan werden ze lepeltje-lepeltje gelegd en dan werden ze helemaal rustig.”

“We zitten nu bij elkaar in de klas, dat is best handig. Zo kan ik Simone helpen met haar wiskunde, want dat vind ze wel lastig. We hebben ook ooit eens met elkaar gewisseld in de klas, dat had niemand in de gaten. Dat was wel grappig.” Esther vindt het wel leuk dat ze een tweelingzus heeft. Simone is het er mee eens. “We slapen nog bij elkaar op de kamer. Ik zou best wel een eigen kamer willen. Maar er zijn niet meer kamers in huis. En ach, het is ook best gezellig met zijn tweeën.”

• Saved: Overlevers