Lydia

“Na de operatie werd ik wakker en stonden ze rond mijn bed. Mijn vriend, mijn ouders. Ik wist meteen dat het mis was. Ik had kanker. Het eerst wat ik vroeg was: ga ik dood? Word ik nu kaal?”

Het begint allemaal met een bultje onder haar oog. Het is oktober 2005 als Lydia naar de huisarts gaat omdat ze het niet vertrouwt. Maar pas na een half jaar wordt de diagnose gesteld; een goedaardig gezwel dat operatief verwijderd kan worden. Het bultje is ondertussen uitgegroeid tot meerdere bulten die pijnlijk zijn en het oog dicht drukken. Omdat er geen urgentie is, plannen de artsen de operatie een maand later. Wanneer Lydia de pijn uiteindelijk niet meer kan verduren besluiten de artsen de operatie een week te vervroegen. Op 14 maart 2006 gaat Lydia de operatiekamer in om de bultjes onder haar linkeroog te laten verwijderen. Als ze wakker wordt blijkt dat het kanker is.

“Mijn moeder was in 1990 overleden aan een sarcoom. Ze was pas 39. En nu bleek ik hetzelfde te hebben. Ik had meteen het gevoel dat ik zou overleven. Mijn moeder was niet voor niets gestorven. Bij haar is de kanker in een veel later stadium ontdekt, waardoor ze niets meer konden doen”. Alsof dat nog niet genoeg was, kreeg de vader van Lydia een week voor haar operatie te horen dat hij prostaatkanker had. “Het heeft ons wel dichterbij elkaar gebracht. Hij was vrachtwagenchauffeur en veel weg, maar nu hadden we tijd voor elkaar.”

De artsen in Utrecht willen Lydia nogmaals opereren. Bij de eerste operatie zijn de tumoren weggehaald, maar zijn er resten op de snijranden achtergebleven. De kans is groot dat ze haar linkeroog verliest. De schoonvader van Lydia steekt hier een stokje voor en eist een second opinion. In het AMC in Amsterdam denken artsen er inderdaad anders over. De vorm van sarcoom die Lydia heeft komt zelden voor. Zo’n 5 keer per jaar en dan alleen bij kinderen. Lydia is 21 en de artsen besluiten om haar een ‘volwassenen’ behandeling te geven. In totaal ondergaat Lydia 9 chemokuren en 5 bestralingsweken. Eerst 6 keer chemotherapie in Amsterdam, waarbij ze om de 3 weken 3 dagen aan een infuus ligt. De bestralingssessies kunnen in Groningen plaatsvinden. 5 dagen achtereen wordt Lydia bestraald, 5 weken lang. Daarna gaat ze weer naar Amsterdam voor nog 3 chemosessies.

Het is december 2006 als Lydia klaar is met de behandelingen. Vooral de chemosessies hebben veel impact op haar gehad. “Je ligt daar aan infusen met chemo en 3 dagen lang druppelt dat je lichaam in. 3 dagen die minstens 3 jaar duren. Jij ligt daar en om je heen draait de wereld gewoon door. Dat vond ik het ergste. Het leven gaat door, maar het mijne stond stil.”

Lydia moest haar leven weer oppakken. Ze zat op de ALO en moest nog een jaar. Het zat er niet meer in. “Ik ging fotograferen, want dat vond ik leuk. Ik heb nog even de PABO geprobeerd, maar dat was het ook niet.” Fotografie is haar passie en ze besluit daar verder mee te gaan. Ze bouwt een succesvol fotografiebedrijf op. “Als ik iets doe, dan ga ik daar helemaal voor.”

Op de vraag of ze genezen is, volgt een duidelijk antwoord. “Nee. Ik zal nooit genezen. Ik heb nog maar 30% zicht aan mijn linkeroog en ik heb last van mijn gebit door alle bestralingen. Maar ik ben schoon.” Of ze bang is dat de kanker terugkomt? “Nee, helemaal niet. Sterker nog, soms tart ik het lot. Als er een barbecue, is dan eet ik met opzet het verbrande stukje vlees. Dat is niet gezond. Maar morgen kan er ook een auto over me heen rijden. Ik wil vooral genieten. Elke dag, elk moment. Daarom ga ik ook zo graag naar de wadden, de zee en de eilanden. Ik ben hoog sensitief en prikkels komen extra hard binnen. Daarom ben ik graag in mijn eentje, in de natuur. Zo begon ik ook te fotograferen, in de natuur.”

“Ik had het niet willen missen. Kanker is een rotziekte, maar het heeft mij ook veel gebracht. Als ik nu iets wil dan ga ik daar voor. Ik heb dit overleefd, zo het heeft het moeten zijn. Alles is voorbestemd, dus kun je maar beter genieten van wat op je pad komt!”

• Saved: Overlevers