Naomi

“Hoe ik overleef? Door altijd bezig te zijn, dan hoef ik niet na te denken. Ik wil ook vooral niet hetzelfde worden als mijn ouders, in niets. Ik wil de cirkel doorbreken.”

Naomi vertelt over haar leven. Nog maar 22 en al meer meegemaakt dan een mens lief is. Ze heeft alles opgeschreven, om mogelijk op een dag anderen te kunnen helpen. “Ik wil graag iets doen voor een ander met dat wat ik heb meegemaakt. Het is een deel van me geworden dat ik niet weg kan stoppen. Al zou ik dat het liefste willen.”

Als Naomi wordt geboren is ze een aan alcohol en drugs verslaafde baby. Haar moeder heeft borderline en haar vader is erg agressief. Beide gebruiken drugs en alcohol. De zwangerschap is een “ongelukje”, Naomi had er nooit mogen zijn. De eerste maanden van haar leven verblijft ze in het ziekenhuis. Als ze 18 maanden is komt ze voor het eerst terecht in een pleeggezin. Het eerste uit een lange reeks. Tot haar zesde woont Naomi afwisselend thuis en in pleeggezinnen. Iedere keer mag ze weer naar huis. En iedere keer wordt ze weer uit huis geplaatst.

“Elke dag was er ruzie. Mijn vader sloeg me en sloot me op in een kast. Soms zat ik daar wel zes dagen en kreeg ik zo nu en dan een flesje water. Het ergste vond ik het als hij mijn moeder mishandelde. Dan wou ik liever dat hij dat bij mij deed.”

Naomi’s moeder kon haar de ene dag haten en de andere dag van haar houden. “Er waren meer dagen dat ze me haatte dan dat ze van me hield.” Naomi’s vader vervalt in steeds crimineler gedrag. Steeds vaker verblijft hij in de gevangenis. Hij handelt in drugs en pleegt een moord. Op haar zesde jaar loopt het zo uit de hand dat hij Naomi en haar moeder te lijf gaat met een mes. Naomi belandt in het ziekenhuis en zal niet weer thuis komen wonen.

“Vanaf toen leefde ik van pleeggezin naar pleeggezin. Soms woonde ik in een groep of een tehuis. Ik ben in totaal 21 keer verhuisd.” In de meeste pleeggezinnen wordt Naomi mishandeld of zelfs misbruikt. Ze heeft nergens een vaste plek. “Ik was altijd een pleegkind. Ik hoorde er nooit echt bij.” Een nieuw pleeggezin betekende ook steeds een nieuwe school. Ze kreeg nergens de kans om vrienden te maken. “Ik sloot me af van iedereen, omdat ik er vanuit ging dat ik toch snel weer weg moest.” Op haar zestiende gaat Naomi zelfstandig wonen. Wel op een boerderij van pleegouders, maar ze redt zichzelf. Ze gaat aan het werk om geld te verdienen en twee jaar lang gaat dat best goed.

Dan komt het moment dat Naomi begint na te denken over haar nog maar jonge leven. “Ik realiseerde me dat ik niet de jeugd heb gehad die een ‘normaal’ kind hoort te hebben. Ik ben eigenlijk nooit kind geweest. Ik besefte dat het helemaal niet normaal was om mishandeld en misbruikt te worden. Ik begon mijn familie vreselijk te missen, ondanks dat ik niks met hen te maken wilde hebben.” Naomi krijgt last van nachtmerries en slaapt zo slecht dat ze geen uitweg meer ziet. Ze neemt een overdosis medicijnen en wil uit het leven stappen. “Ik wilde geen aandacht, ik wilde er gewoon uit. Ik dacht, dan ben ik niemand meer tot last en heb ik ook nergens meer last van.”

Naomi wordt net op tijd gevonden en ze wordt opgenomen in een traumaverwerkingskliniek. Daar verblijft ze drie en een halve maand. Ze leert er veel, vooral dat ze niet meer naar het verleden wil kijken maar naar de toekomst. Ze beseft dat het leven ook andere en mooie kanten te bieden heeft, ook voor haar. Ze wil op eigen benen staan en denkt er over een opleiding tot pedagogisch medewerker te volgen.

Maar dan slaat het noodlot opnieuw toe. Al tijdens haar verblijf in de kliniek heeft ze last van haar arm. Dat wordt eerst uitgelegd als een gevolg van alle trauma’s die ze heeft opgedaan. Trauma’s die een soort geestelijke blokkade opwerpen met lichamelijke klachten tot gevolg. De klachten houden echter aan en Naomi staat er op dat ze verder wordt onderzocht. Een MRI wijst uit dat er een tumor in haar hals zit. Een kwaadaardige tumor stelt Naomi voor de volgende grote uitdaging in haar leven. “Het voelde als een harde klap, alsof een nieuw leven me niet gegund was.”

Er volgt een periode van chemokuren en bestralingen. Naomi’s haar valt uit, ze raakt in de ziektewet. Omdat ze zo nu en dan zuurstoftekort heeft, komt er een zuurstoffles in huis. Ook nu, februari 2016, is het nog niet duidelijk of de tumor weg is. Naomi zit nog midden in de behandelingen. Afleiding zoekt ze in de wandelingen met haar hondje Zoë. Ook Zoë is als jong hondje mishandeld en was erg angstig. “We voelen elkaar haarfijn aan.”

Naomi weet dat haar verleden een deel is van haar leven, wat nooit weg zal gaan. Ze hoopt haar ervaringen in de toekomst te kunnen gebruiken om anderen te helpen die vergelijkbare dingen hebben meegemaakt. Ze is tenslotte ervaringsdeskundige. “Het leven is zoveel meer dan wat ik tot dusver heb meegemaakt, het kan alleen maar beter worden.”

• Saved: Overlevers