Ralph
“De afgelopen 8 jaar zijn niet gemakkelijk geweest. Ik raakte achtereenvolgens mijn broer, mijn vader, mijn moeder en mijn vriendin kwijt.”
Op 2 augustus 2008 wordt de broer van Ralph neergestoken, na een ruzie in de stad. Hij loopt daarbij een dwarslaesie op. “Mijn broer was 100 procent bij kennis, maar kon niet meer zelfstandig ademen, niet praten, niet meer bewegen. Hij kon alleen nog met zijn ogen knipperen. Na twee weken was er geen enkel teken van herstel en koos hij er voor om de behandeling te stoppen.”
De ruzie is ontstaan door een misverstand. De broer van Ralph groette een voorbijganger met ‘middje’, wat in het Fries ‘goedemiddag’ betekent. De dader denkt echter dat hij wordt uitgemaakt voor ‘mietje’ en in de ruzie die volgt krijgt Ralph zijn broer een messteek die hem uiteindelijk het leven kost.
Er volgt een periode van groot verdriet en spanning. Twee maanden later, op 28 oktober 2008, overlijdt de vader van Ralph aan een hersenbloeding. Ralph denkt dat de hele nasleep van het overlijden van zijn broer daar zeker aan heeft bijgedragen.
Om de pijn te verzachten blowt Ralph veel. “Ik blowde al, maar na het overlijden van mijn broer en mijn vader werd het wel meer en soms veel. Dat drukte alles wat naar de achtergrond. Dan kwam het verdriet niet meer binnen, zeg maar.” Afleiding vindt Ralph ook in zijn favoriete hobby; skateboarden. Hij skateboard al vanaf zijn 12e en hangt veel rond op straat.
Ondanks alles rondt Ralph zijn MBO opleiding af. Hij wil in de toekomst graag jongerenwerk doen en start met de HBO-opleiding tot sociaal pedagogisch hulpverlener. “Ik merkte dat ik nog lang niet goed in mijn vel zat. Na een jaar ‘rondkutten’ wou het nog steeds niet. Ik ben toen veranderd van opleiding en Multimedia Design gaan doen. Het was inmiddels een jaar later. Ook op deze opleiding haalde ik het eerste jaar niet, omdat het nog steeds niet goed met mij ging. Ik was vaak alleen met mijn moeder en er was best veel frictie door alles wat er gebeurd was.”
En dan overlijdt de moeder van Ralph. Net als zijn vader aan een hersenbloeding. “Ja het klinkt raar, maar door alles wat er gebeurd is vond ik het eerder mooi voor haar dan dat ik het heel erg vond. Ze had eindelijk rust. Natuurlijk wilde ik haar niet kwijt. Maar zij was haar zoon én haar man kwijt en het verdriet vrat haar op.”
Ralph kan geen beroep meer doen op een coulanceregeling van de opleiding. Zijn ‘krediet’ heeft hij verbruikt bij het overlijden van zijn broer en zijn vader. Ralph moet van school en staat met lege handen. Het huis van zijn moeder wordt overgenomen door zijn andere broer en Ralph krijgt zijn deel van de erfenis. Hij gaat in Den Haag wonen, waar zijn vriendin ook een kamer heeft. “Ik denk dat ik vooral geen zin had om te werken. Ik wou gewoon rust aan mijn hoofd, misschien wat lol meemaken. Ik had de afgelopen jaren zo substantieel weinig leuke dingen meegemaakt dat ik zoiets had van: ‘nu ga ik eerst eens genieten’.” Ralph gaat vrijwilligerswerk doen bij een skatepark om voor zijn gevoel iets nuttigs te doen en om van betekenis te kunnen zijn voor jongeren.
In juli 2015, als hij bijna een jaar in Den Haag woont, krijgt zijn vriendin last van haar rug. De pijn wordt zo erg dat ze niet meer kan slapen. Een bezoek aan de huisarts biedt geen opheldering. “De vitaminewaarden waren niet goed. Maar het nemen van extra vitamines hielp niet echt.” In overleg met de ouders van zijn vriendin gaat ze in haar oude woonplaats naar de huisarts. Deze stuurt haar direct door naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Ze heeft beenmergkanker die uitgezaaid is vanuit de hersenen naar de rug. Ze worden doorverwezen naar Groningen. “De rugklachten begonnen eind juli en in september is ze overleden.” Ralph zijn grote liefde, waarmee hij samen zijn ellende heeft verwerkt, is er niet meer. Weer een mokerslag die hij moet verwerken.
Voor zijn gevoel heeft Ralph niets meer wat hem bindt aan Den Haag en binnen twee weken vertrekt hij naar een kamer in Groningen. “Ik voelde me zo beroerd als de tering, zeg maar. Maar goed, ik ben aan het werk gegaan in een callcenter. Dat hield ik niet vol. In overleg ben ik toen halve dagen gaan werken. Maar ook dat lukte niet. Ik trok het niet, het vrat me gewoon op.” Ralph vraagt bijstand aan om zo een tijdje aan zijn herstel te kunnen werken. “Ik heb gewoon tijd nodig, een half jaar of zo, om alles een plek te kunnen geven. Ik volg nu therapie om alles te kunnen verwerken.”
Wat Ralph het meest dwarszit is dat hij nergens terecht kan. Alle instanties werken onafhankelijk van elkaar. En de bijstandsmedewerkers hebben geen begrip voor de situatie waar hij noodgedwongen in terecht is gekomen.
Zijn uitlaatklep vindt hij in skateboarden en in muziek. “Ik heb veel steun aan mijn vrienden in die wereld. Als ik ga skaten kan ik alles even vergeten. Thuis ligt het allemaal op mij te wachten.” Ralph schrijft zijn eigen rapteksten waar hij zijn ervaringen en zijn creativiteit in kwijt kan. “Mijn vader was ook creatief, hij schilderde en tekende veel.”
“Mijn houvast is mijn skatersmentaliteit. Skaters gaan door; vallen en weer opstaan. Zolang het lichaam nog werkt moet je het gebruiken. Als ik in bed blijf liggen gaat het niks worden. Ik heb best wel verkeerde keuzes gemaakt in het verleden. Maar nu wil ik eerst bezig om op een goed niveau te komen. Om drie keer zo hard terug te komen.”
Anneke Posseth 30 maart 2016 at 21:40
Dit is heel erg en bijna niet te bevatten hoeveel verdriet kan een mens aan ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat je het allemaal een plekje kunt geven
Tjitske Kooistra 30 maart 2016 at 22:02
Sterkte Ralph ❤️
Nora Bloemhoff 30 maart 2016 at 22:04
Ik wens je alle kracht en sterkte om dit een plaats te kunnen geven in je leven. Verder ben ik gewoon speachless.
Harry Bijl 30 maart 2016 at 22:30
WOW respect man! En sterkte 🙂
Wieke Hoornstra-Pen 30 maart 2016 at 22:40
Hoi,ik ken het verhaal van Niels,wat heb jij veel meegemaakt,en toch zoveel vechtlust,respect voor je,met de instelling die je nu hebt gaat het echt goed komen.Sterkte met alles.
Stella van der Lugt 30 maart 2016 at 23:50
Jeetje! Wat een verdriet sterkte vanuit Canada
Tsjikke Sipma 31 maart 2016 at 06:13
Met tranen in mijn ogen las ik je verhaal.
Natuurlijk ken ik het,want jullie waren mijn oude buurtjes.
Wat een verdriet is op jou pad gekomen.
Ik wens jou en je broer Lars en Binanca heel veel sterkte toe.
Ik hoop dat voor jullie ook de zon weer door mag breken.
Choco Prins Koekje Engelhardt 31 maart 2016 at 06:28
vaak met deze jongen gechilled samen trajecten doorlopen bij de gemeente , kende hem al jaren van skatepark dokkum en van leeuwarden en er dan via zo een bericht achter komen dat je een persoon zeg maar echt niet kent repect naar ralph hij heeft zoveel te verwerken gehad en hij staat er nogsteeds, ralph ouwe babbelaar van me het ga je goed en misschien zien we elkaar weer eens groeten, egon
Agnes Brouwer 31 maart 2016 at 06:42
Jeetje!! Groot respect en heeel veel sterkte!!
Lars Dennis Kooistra 31 maart 2016 at 08:37
Komt allemaal goed broer
Jelmina Kootstra 31 maart 2016 at 09:55
Jezus man wat een verdriet kan een mens hebben veel sterkte en kracht bij alles wat je gaat doen!!!
Hiltje Sikkema 31 maart 2016 at 10:02
Dat jij je na alles wat je hebt meegemaakt, nog staande kunt houden. Respect en sterkte én succes voor je in de toekomst!
Jeroen Droog 31 maart 2016 at 10:48
Het ergste is, dat met al deze shit achter de rug de Sociale Diensten (DWI) ook nog aan je fucking kop gaan zeiken.
Wat de fuck heeft deze maatschappij je nog te bieden als je geen enkele steun krijgt bij het verwerken van iets dat je compleet lamslaat? Ik kan me voorstellen dat de Nederlandse kleinburgerlijke maatschappij helemaal geen enkele realiteit meer heeft voor je.
Hij heeft al geen reet meer te betekenen voor mij. En ik heb bij lange na in mijn bijna 50 jaar niet zoveel shit meegemaakt als hij in een paar jaar.
Als ik jou was, pik, zou ik geen moeite meer doen om iets anders te doen dan het meeste plezier en peace-of-mind uit het leven te halen dat je kunt.
De machinewereld met zijn geestdodende 9 tot 5 slavernij en geestloos vermaak is niet iets dat opweegt tegen het feit dat je elk moment opeens weg kan zijn.
Al je nu je best gaat doen om in een burgerlijke shitjob terecht te komen heb je helemaal niets aan het leven gehad. Skate, geniet, get high. FUck de zielloze instantie-werkers.
Klaske Ferwerda 31 maart 2016 at 14:12
Hoi Ralph..Ik zag je stuk op FB voorbij komen..en een stuk wist ik wel maar he tlaatste niet..ik wens je heel veel sterkte en vooral ook kracht om door te gaan en om toch je weg te vinden die je graag wilt doen om zo weer een toekomst op te bouwen en dat je ook de hulp mag vinden die je nodig hebt..waar een wil is is ook een weg..en ook voor jou en zeker niet makkelijk na wat jij allemaal is overkomen.
Manou Ferreira 31 maart 2016 at 18:36
Denk dat woorden te kort schieten maar ik denk zeker dat ze trots op jou zijn hun niet alleen ga zo door ondanks alles maatje
Hermine Annema 31 maart 2016 at 19:24
Wat heb ik respect voor jou!
Tja de hulpverlening…praat mij er niet van grrrt
Probeer via de bijstand in gemeente met maatschappelijke hulpverlener te praten(die zijn aanwezig)
vraag evt een Jobcoach,ook die zijn bij de gemeente aamwezig
mischien een idee om eerst vrijwilligerswerk te doen bij jongerenwerk?
Geef het aan bij gemeente socialedienst!
Laat je niet uit het veld slaan
Hoop nog iets van jou te horen
Heel sterkte,succes en vooruitzichten
Gr.Hermine Annema
Carolien Plante 31 maart 2016 at 23:47
Sterkte Ralph!
Frits Dantuma 1 april 2016 at 10:47
poe wat een levensverhaal…. succes man
Ricardo Meijer 1 april 2016 at 11:15
He Ralf. Sterkte jonge.
Marianne Boersma-Eelkema 1 april 2016 at 11:28
in hiel soad sterkte Ralph,ik hoop dast dyn libben wer op de rit krigest!
Jorrit Bos 3 april 2016 at 13:13
Respect echt respect.
Thea Adema-Koopmans 4 april 2016 at 15:04
Heel veel sterkte Ralph!
Lisette Schreurs-vanderhorst 7 april 2016 at 19:05
heftig hoor. Heel veel sterkte voor nu maar zeker ook voor de toekomst! Gaat je lukken!!
Gabrielle van der Veen 27 juni 2016 at 15:41
Lieve Ralph en mede overlever. Tjonge…wat een heftig verhaal. Hoeveel kan een mens dragen. Jij kunt het en daarom ben je een overlever net als ik en vele anderen. Mooi dat je verhaal een plaats en een gezicht krijgt dankzij Arie Bruinsma. Sterkte met je therapie en ik wens je heel veel goeds in de toekomst.