Helena

Helena

Helena en haar hondje Tjiba, genoemd naar Baukje Tjitske

“Ik heb in één jaar zóveel verloren. Dat wens ik niemand toe. 2010 was voor mij een hel. Ik weet niet waar ik moet beginnen.” En toch begint Helena te vertellen.

Helena is ziekenverzorger en naar eigen zeggen een echte ‘wrotter’. “Stilzitten is niks voor mij, ik ben opgegroeid op de boerderij en als kind werkten we altijd mee.” Maar in 2008 beginnen rugklachten Helena parten te spelen. Ze zit dan in de palliatieve zorg en doet ook stervensbegeleiding. Ze komt ziek thuis te zitten maar na een korte rustpauze gaat ze weer aan het werk. “Ik moest wel. Ik was gescheiden en woonde alleen met Baukje van 13 en Tsjeard van 15. Veel keus was er niet.” Twee jaar later, begin 2010, gaat ze naar de huisarts omdat de rugklachten verergeren. Ze krijgt een verwijzing naar het ziekenhuis en daar blijkt dat haar onderste rugwervels versleten zijn.

Het is ook in 2010 als het reguliere bevolkingsonderzoek naar baarmoederhalskanker slecht nieuws betekent voor Helena. Ze blijkt baarmoederhalskanker te hebben en moet daarvoor worden behandeld. “Ze branden het weg, maar het weefsel bleef onrustig. Ik moest dus nóg een keer worden behandeld. En daarna kon ik alleen maar afwachten.” Ook de rugklachten houden aan en Helena belandt in de ziektewet. In oktober 2010 start voor haar een re-integratietraject dat moet leiden tot passend werk voor Helena. Helena baalt enorm. Het liefst zou ze weer gewoon naar haar eerdere baan gaan, maar er zit niets anders op dan op zoek te gaan naar werk wat ze nog wél kan doen. “Van een ‘wrotter’ naar iemand die niets meer kan, zo voelde het.”

Helena is nog maar net begonnen aan het re-integratietraject als begin novemver 2010 haar dochter Baukje wat grieperig wordt. Ze heeft koorts, is duizelig en moet overgeven. De griep duurt een week en Baukje pakt na het weekend de draad weer op. Ze gaat weer naar de voetbaltraining op maandag en dinsdag gaat ze een rondje te joggen. Woensdags gaat ze gewoon naar school en ’s avonds nog naar een generale repetitie van de malletband waar ze drumt. Donderdagochtend moet ze naar de tandarts in het dorp van haar Pake en Beppe. Als ze bij Pake en Beppe komt voelt ze zich opnieuw niet goed, de koorts is terug en ze is weer misselijk. Een vriendin van haar moeder brengt haar naar huis. Vrijdag is ze nog steeds ziek. ” Zaterdag was de uitvoering van de Malletband, waar ze een solo zou spelen. Ze moest en zou er naar toe. Het uniform moest aan maar het werd niks, ze kon amper op benen staan.” Ze moet accepteren dat ze niet kan optreden en met tegenzin blijft Baukje thuis.

Het is zaterdagavond. “Ik zat naast haar op de bank. Haar oogwit was helemaal geel, ik vertrouwde het niet. Ik ging naar de buurman, hij is huisarts. Hij had natuurlijk geen dienst, maar heb toch maar op de bel gedrukt.” Hij komt even later om bij Baukje te kijken. Na zijn onderzoek gaat hij even weg. Als hij later terug komt geeft hij aan dat hij het MCL in Leeuwarden heeft gebeld en dat ze daar al op Baukje wachten. “Ik zag wel dat het niet goed ging met mijn dochter. Ik regelde opvang voor Tsjeard en ik ben met haar naar het ziekenhuis gereden. Ik wou haar daar in een rolstoel zetten, maar dat weigerde ze. Bij de balie stortte ze in. ‘Bekijk het maar, ik loop geen meter meer’ zei ze. Toen kwam er ook al een zuster aan en is ze naar een kamer gebracht en onderzocht.”

Omdat het al laat is en zoon Tsjeard thuis is, moet Helena wel naar huis. “Verschrikkelijk was dat, ik moest Baukje alleen achterlaten. En ze had al zo’n hekel aan alleen zijn.” De volgende ochtend gaat Helena weer naar het ziekenhuis. Baukje is boos, want mem is 5 minuten te laat. “Ja, zo was ze, erg van de tijd en niet te laat komen.” Het is dan maandag en Baukje wordt steeds zieker. Het wordt duidelijk dat de lever niet goed werkt, maar de onderzoeken geven verder geen uitsluitsel. Omdat de situatie verslechtert wordt Baukje naar het UMCG in Groningen gebracht. In de ambulance wordt Baukje boos op de broeder van de ambulance. “Dat was helemaal niets voor onze Baukje. Het was ook nog eens een aardige jongen en ze zaten gewoon te bekvechten achterin. Ik begreep er niets van.”

In het ziekenhuis wordt ze op een zaal geplaatst met 5 of 6 andere kinderen. Het is Baukje veel te druk. Ze krijgt een 2-persoonskamer en wordt verder onderzocht door de artsen. “Ze stelden haar allemaal vragen, maar ze gaf zulke vreemde antwoorden, het sloeg helemaal nergens meer op.” Dan wordt Baukje overgebracht naar de Intensive Care. Baukje raakt zo overstuur dat de artsen niets anders kunnen doen dan haar onder narcose te brengen.

Eindelijk geven de artsen duidelijkheid. De lever van Baukje werkt niet meer en in feite vergiftigt ze zichzelf. De situatie is levensbedreigend. “Opeens zat ik met een arts te praten over een levertransplantatie. De tranen stonden in zijn ogen. Het was zo dringend dat ze meteen op de eerste plek kwam te staan voor een transplantatie.” Voor een transplantatie moet Baukje echter eerst uit haar coma ontwaken. “Ze lag daar met alleen een t-shirtje over zich heen. Ze was 13, dan wil je toch niet dat je kind daar naakt ligt.”

Op donderdagmiddag wordt Baukje nog even wakker als Helena bij haar zit. “Haar ogen gingen open en ze keek me aan. Ze zat aan de beademing, maar het was net of ze daar in stikte. Haar hartslag schoot omhoog en er was paniek. Het was vreselijk om te zien. Toen viel ze weer terug in coma.” De zus van Helena lost haar af zodat Helena even kan bijkomen. “Toen gebeurde hetzelfde opnieuw.  Het was nog erger dan de vorige keer, dus ik ben blij dat ik dat daar niet bij was. Het was ook de laatste keer dat Baukje uit haar coma kwam.”

In de nacht van donderdag op vrijdag wordt duidelijk dat ook de hersenstam en de hersenen van Baukje aangetast zijn. Ze wordt hersendood verklaard en Helena moet een moeilijke beslissing nemen. Er is nog steeds contact met de huisarts die haar naar ziekenhuis stuurde. Die adviseert Helena dat ze voor ogen moet houden of het leven voor Baukje nog waardig zou zijn. “Baukje was sportief, levendig, vrolijk. Ze zou het zelf verschrikkelijk vinden als ze niets meer zou kunnen.”

“Ik was alles kwijt. Ik stond buiten te schreeuwen. Ik weet niet wat ze van me dachten, maar dat interesseerde me ook niet. Ik was kapot, doodop. Ik had al dagen geen oog dicht gedaan. Uiteindelijk werd ik weer rustig en ben ik naar binnen gegaan. Ik heb alles zelf geregeld.” De artsen vragen of ze autopsie mogen doen, maar dat wil Helena niet. Wel zijn er een aantal biopten genomen voor onderzoek. “We konden allemaal afscheid nemen en wij zijn als gezin als laatste naar binnen geweest.” Als de machines worden stopgezet is nog een kleine reflex van Baukje. “Ze had zelf al besloten. Eigenlijk was het alsof ze aangaf dat het goed was zo, ze was er al niet meer. Ik was zo blij dat het zo ging, dat er geen gevecht meer kwam.” Baukje sterft op vrijdag 26 november 2010.

De begrafenis regelen ze grotendeels zelf. De belangstelling is groot. Bij alles is rekening gehouden met de wens van Baukje. Haar muziek, haar kleuren, zoals zij het gewild zou hebben. “Ze lag op blote voeten op haar bed, ze liep thuis altijd op blote voeten”.

Dan begint het rouwproces. Het is een enorm verlies voor Helena en haar zoon Tsjeard, maar ook voor opa’s en oma’s, familie en vrienden. Toch lijkt het nog niet genoeg. Op een avond in februari 2011, nog kort na het overlijden van Baukje, wordt Helena uitgenodigd voor een feestje in het dorpscafé van haar buren. Ze wil liever niet, maar na enig aandringen besluit ze toch te gaan. Als enkele vrienden aan het eind van de avond naar huis lopen, zien ze dat er brand is in het huis van Helena. Ze gaan terug naar het café en alarmeren de eigenaar. Deze vraagt Helena om de sleutel. “Die zit in mijn jas in de keuken, zei ik tegen hem. Ik liep even met hem mee en vroeg hem wat hij eigenlijk met mijn sleutel wilde.” ‘Je huis staat in brand’ is het antwoord. De paniek slaat toe. “Ik weet niet eens meer hoe we binnen zijn gekomen, achteraf was het slot helemaal vernield. Ik stormde naar binnen en dacht nergens meer aan. Ik ben notabene BHV-er, maar pakte zo de deurkruk en deed de deur open.” Het vuur laait op door de extra zuurstof. Een buurman springt de trap op om Tsjeard te redden, maar hij is door het lawaai wakker geworden en springt net naar beneden. Links en rechts worden nog wat spullen mee gegrist. Het huis brandt van binnen volledig uit. De gehele bovenverdieping, hal en woonkamer zijn verwoest door de brand. Omdat de brandweermannen de situatie van Helena kennen wordt alles zorgvuldig opgeruimd om zoveel mogelijk waardevolle herinneringen te redden. Zo blijft er gelukkig toch nog veel bewaard. Achteraf blijkt de kachel de oorzaak te zijn. Een paar dagen daarvoor was deze net nog gecontroleerd en in orde bevonden.

“Ik had bakjes met herinneringen op de kamers staan. Zo was er een stoffen bakje met dingetjes van Baukje die nog op het bureau in haar kamer stond. Alles was verbrand, maar het bakje en de inhoud was niet eens aangetast. En zo waren er nog een aantal dingen, heel wonderlijk.”

Hoe overleef je, als je jouw werk niet meer kunt doen, als jouw dochter overlijdt aan acuut leverfalen en jouw huis afbrandt. Als je bijna alles kwijt bent. Helena kan het niet benoemen. “Ik praat veel, maar het was niet eenvoudig. Ik ben na anderhalf jaar ingestort en ben toen ook in therapie gegaan. Tsjeard en ik botsten ook vreselijk, ik wilde er over praten en hij niet.”

Wat Helena het meest vervelend vindt, zijn de negatieve reacties uit haar omgeving. “Ik had gelukkig goede vrienden en heb heel veel hulp en steun gekregen. Maar er waren ook veel mensen die het maar vreemd vonden als ik dan in het café zat met mijn vrienden. Veel mensen wisten ook niet wat ze moesten zeggen en zeiden dan maar niets meer. Ik trok me dat aan, ik was gevoelig voor wat anderen van me vonden.” Ook het huis is niet meer haar vertrouwde thuis en de spullen hebben voor haar geen waarde meer.

“Ik praat nog elke dag met Baukje, voor mij is ze er nog steeds. Ze zal altijd 13 blijven, maar ze is nog steeds mijn dochter. Elke avond op bed praten we nog even. Baukje steunde mij ook zo goed als ze kon in de tijd dat ik net baarmoederhalskanker had en met mijn rug zat. Zij raadde mij aan een blog bij te houden op Hyves. ‘Komt wel goed Mem’, zei ze elke keer weer. Een zin die ik nog vaak herhaal en die mij op de been houdt.”

“2010 was een hel. Nu heb ik nog steeds lastige periodes, maar het gaat steeds iets beter. Ik ben heel veel kwijtgeraakt, het ergste vind ik misschien wel dat ik mijn werk kwijt ben. Baukje krijg ik nooit meer terug. Maar nu kan ik met mijn rug ook niets meer. Ik heb mezelf en moet nu leren om mijn leven opnieuw op te bouwen met mijn mogelijkheden en beperkingen. Ik ben niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Ik moet doseren, maar wil wel dingen blijven doen die ik nog kan. Tsjeard is ook heel zorgzaam, we hebben nu een hele goede band. Zo’n rustige en zorgzame jongen als hij nu is. Daar ben ik heel blij mee.”

Reacties

  1. Hiltje Sikkema 5 april 2016 at 19:11

    Om stil van te worden….geen woorden voor. Over OVERLEVERS gesproken, Helena, dat ben jij! Samen met je zoon kom je er wel!

  2. Fred Pijlman 5 april 2016 at 19:15

    Ik ben er stil van Helena, wat mooi gezegt, groetjes Fred Pijlman

  3. Debby Zijlstra 5 april 2016 at 19:20

    Heel mooi verwoord Helena Respect en sterkte

  4. Douwina Peper 5 april 2016 at 19:26

    Ongelofelijk wat een sterk mens jij bent!! Kijk wat je hebt doorgemaakt en kijk waar je nu staat.. Wauw, ik ben sprakeloos. “Komt wol goed, Helena “

  5. Alie Paulusma 5 april 2016 at 19:27

    Heftig hoor als ik dit allemaal weer lees. Sterkte pop en dikke tut far dei.

  6. Truus Tromp 5 april 2016 at 19:30

    Wat ben jij een kanjer Helena
    Petje af en het komt goed

  7. Rineke van der Meer 5 april 2016 at 19:35

    Ik Ben stil. Bijna alles komt weer goed Helena, maar het word anders goed.Niet better of slechtet maar anders.

  8. Joukje van der Wal 5 april 2016 at 19:46

    Woorden schieten tekort zo mooi verwoord Helena. Jij bent en blijft onze kanjer samen met Tsjeard. Wat jullie samen hebben meegemaakt en nu er zo sterk uitgekomen zijn is super. Sterkte en knuffels fan dyn heit en mem ❤

  9. Boy Houter 5 april 2016 at 19:50

    Ik word hier stil van ik weet effe niet wat ik moet schrijven

  10. Marije Merkus 5 april 2016 at 19:52

    Om stil van te worden. Heel veel respect voor jouw kracht en positieve levenshouding.

  11. Gippy Truus 5 april 2016 at 20:11

    Heel mooi verteld en opgeschreven helena en vind je een super stoer ,sterk mens .Hoop dat het telkens stapjes beter met jullie zal gaan, ook wat werk enzo aangaat .

  12. Helga Woudstra 5 april 2016 at 20:15

    Oh Helena wot ha ik in repect foar dy!
    Wit it noch sa goed. Sille har nooit ferjitte!

  13. Suzan Oostra-Roskam 5 april 2016 at 20:20

    Stil……..ik ken je nu dik een jaar en zie een vrolijke meid. Wist dat je veel had meegemaakt maar kende niet het hele verhaal.
    Respect en heel veel sterkte

  14. Anjo Veenstra 5 april 2016 at 20:24

    Respect foar dy en dyn soan!

  15. Tiny Koning 5 april 2016 at 20:37

    en dat allegearre in in pear jier, dat is toch ek net te dragen? Jim binne alwer in Eintsje fierder op iT pad, al hoe dreeg ot de route ek is. “IT komt goed, sa ot Baukje seit”

  16. Agnes Brouwer 5 april 2016 at 21:11

    Halleluja!! Wat heftig! Heb een heeel groot respect voor je!

  17. Diana Vd Haar 5 april 2016 at 21:30

    Stil zo stil ben ik ook altijd als ik met mijn dochters bij het graf van baukje kom je bent zo dapper Helena zo sterk

  18. Hinke Nauta 5 april 2016 at 22:03

    Wist het verhaal, was bij het afscheid van je dochter… en al lezende, opnieuw respect! Hoeveel kan een mens dragen?? Wens je kracht en liefde om je heen…

  19. Janke Talsma-Beeksma 6 april 2016 at 05:11

    Ik ben stil wat knap dat je dit zo verwoord hebt diep respect!

  20. Margo Olijnsma van der Meer 6 april 2016 at 06:46

    Ik ben er stil van “memmie”. Wij weten dat je sterk bent en dat jij en Tsjeard heel ver komen. Dikke tût Margo

  21. Opper Does Htur 6 april 2016 at 06:53

    Respect foar dy en dien soan Een protte sterkte tawinske

  22. Tineke Jansen-de Vries 6 april 2016 at 07:31

    Wat kan ik tegen jouw nog zeggen, een vrouw die zoveel heeft meegemaakt, daar zijn geen woorden voor.
    Ik wil jouw heel veel sterkte toewensen, en dat jij je dochter bent kwijtgeraakt wil ik zeggen heel veel sterkte toegewenst.

  23. Nelly van Rijs 6 april 2016 at 08:57

    Lieve Helena, wat heb jij veel mee moeten maken. Dit is haast teveel voor 1 mensenleven. Respect hoe je er mee omgegaan bent. Wens je heel veel sterkte toe en dat vanaf nu de zon weer een beetje voor jou mag schijnen. Alle liefs voor jou en je zoon

  24. Yvet Soldaat 6 april 2016 at 09:52

    Jeetje Helena, wat een heftig verhaal. Wat heb je veel moeten meemaken. Ik wens je heel veel kracht en vertrouwen toe. Groetjes Yvet, je oud collega

  25. Flip Lameijer 6 april 2016 at 10:16

    Je bent een kanjer en niemand kan zich verplaatsen in zoveel pijn en gemis. Blijf doorzetten klinkt ook zo cliche, dat is hartstikke moeilijk. En andere mensen weten vaak ook niet hoe ze moeten reageren en blijven het liefst zo ver mogelijk van iemand anders zijn/haar verdriet vandaan. Top dat je het verhaal zo goed vertelt ❤️

  26. Lief Achten 6 april 2016 at 10:50

    Daar zijn geen woorden voor. Hoe moedig van je dit te delen.

  27. Baukje Dijkstra 6 april 2016 at 11:54

    Heel mooi Helena ……. je bent een vechter en zal altijd een vechter blijven xxx Respect

  28. Ant Folkerts 6 april 2016 at 12:48

    In die tijd krijg je vlarden van de gebeurtenissen mee, en nu het hele verhaal uit jou mond.
    Stil ,verdrietig en geen woorden .

  29. Marijke Vetkamp 6 april 2016 at 13:37

    Een dikke knuffel voor jou en je zoon, heb tranen in mijn ogen na jouw verhaal, sterkte meisje, ook in Duitsland word aan je gedacht. Houd moed, na regen komt zonneschijn ook voor jou.

  30. Grietje van Assen 6 april 2016 at 14:19

    Respect voor jou..om dit op zo’n manier van je af te schrijven …wens je heel veel sterkte meid ..hou samen met je geliefden de moed erin …al is dat vaak heel moeilijk !…

  31. Greetje Wiersma Pedicurepraktijk Cura Pedum 6 april 2016 at 15:21

    Helena en Tsjeard, hiel lang lyn hast yn Baard myn buorfamke noch west. Wiest noch lyts en miskien kinst it dy net iens mear herinnerje. Ik bin in dochter fan master De Groot, sus fan Sien. Dy kinst faaks better. Ik ha djippe bewûndering foar dy. Safolle ferskriklike dingen meimeitsje moatte en dan toch sa de kop der foar hâlde. Respekt.

  32. Anja Drent-Hak 6 april 2016 at 16:44

    Wat een verhaal, je moet wel een hele sterke vrouw zijn om dit te dragen! Respect hoor

  33. Heleen Rosing 6 april 2016 at 20:52

    Heftig verhaal, wat een leed. Diepste respect voor jou en je zoon. Wens jullie beide al het goede toe.

  34. Daisy Kooi 8 april 2016 at 07:26

    Wauw, Knap dat je zo positief kunt blijven! Je leest het verhaal gewoon met tranen in de ogen en ik heb echt respect voor je dat je er zo goed mee om bent gegaan/gaat

Laat een reactie achter bij Anjo Veenstra Reactie annuleren

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may also like