Amanda

Amanda“Ik ga hier dood.” Amanda vertelt over de meest heftige gebeurtenis uit haar 32 jarige leven tot dusver. “Ik dacht echt dat ik dood ging.”

Het is in de ochtend van 19 juni 2014 als Amanda wakker wordt met koorts en hoofdpijn. Het is dan 8 uur. Amanda denkt aan een griepje. Logisch met een zoontje van een jaar oud, die net ziek is geweest. Twee weken eerder had Amanda een oorontsteking, die was al weer over.

Om 9 uur is de hoofdpijn toch wel erg heftig. Amanda belt een vriendin om te vragen of zij op haar zoontje kan passen, zodat Amanda nog even kan slapen. Dan zal ze vast wel snel opknappen. Maar als een uur later haar zoontje weer thuisgebracht wordt, is de hoofdpijn alleen maar verergerd. Een extra pijnstiller vermindert de pijn niet. Rond 11 uur belt Amanda haar man omdat het niet meer gaat. Ze moet overgeven en kan geen licht meer verdragen.

Haar man arriveert een half uur later en belt meteen de huisarts. Die is er een half uur later en stelt de diagnose Migraine. “Hij ging naar de apotheek om medicatie en was amper twintig minuten weg, maar in mijn beleving duurde het drie jaar!” Amanda wordt wanhopig. “Ik spring uit het raam, dan breek ik vast een been of een paar ribben, dan moet ik wel naar het ziekenhuis”, zegt ze tegen haar man. De huisarts komt terug en geeft haar een injectie tegen migraine. In plaats van dat de pijn afzwakt begint echt alles bij Amanda pijn te doen. “Ik ga hier nu dood, dacht ik, ik sterf gewoon. De pijn was niet te harden, alles deed zeer, mijn hoofd, mijn borst, alles!”

De huisarts belt de ambulance, die om 12:30 uur arriveert. Er wordt geprobeerd om Amanda op een plank naar beneden te brengen, een brancard past niet. Het plan mislukt en Amanda moet op eigen kracht langs de trap naar beneden lopen. De ambulance brengt haar naar het ziekenhuis. “Ik dacht: Dit is de laatste keer dat ik mijn zoon zie…Ik was er van overtuigd dat ik niet meer terug zou komen.”

Op de Eerste Hulp probeert men Amanda te onderzoeken, maar het lukt hen niet om ‘die gillende vrouw op de brancard’ te kalmeren. Om een ruggenprik te maken moet Amanda ontspannen, maar dat lukt haar niet. De eerste ruggenprik mislukt. In de nacht keert de koorts terug en wordt er nog een poging ondernomen, maar ook deze lukt niet. En ook de derde poging gaat mis. Als er dan toch nekkramp optreedt, één van de symptomen van hersenvliesontsteking, wordt Amanda onder narcose gebracht en wordt voor de vierde keer een poging ondernomen. Die lukt en dan wordt de diagnose gesteld. Hersenvliesontsteking.

Hersenvliesontsteking. Een ziekte die zelden voorkomt bij gezonde mensen. En als het al voorkomt, vaak bij jonge kinderen of oudere mensen. Amanda ligt op de afdeling Neurologie, in quarantaine. Ze wordt volgespoten met antibiotica om de bacterie te bestrijden. 48 uur lang mag er niemand bij haar zijn. “Maar daar had ik ook geen behoefte aan, ik had meer dan genoeg aan mezelf”. Haar man wordt ook nog eens ziek en hun zoontje krijgt een aanval van pseudokroep. Alsof het nog niet genoeg is. Gelukkig knappen zij snel weer op.

Amanda verblijft twee weken in het ziekenhuis. “Ik lag op Neurologie, tussen mensen die een beroerte hadden gehad. Ik had de één na laatste kamer. In de laatste kamer lagen mensen die dood gingen. En dat gaat daar dag en nacht door.” Het was een deprimerende omgeving. “Ik sliep vooral, ik was moe.”

Dan begint de revalidatie. De neuroloog vertelt dat die een half jaar tot wel zes jaar kan duren. Amanda denkt: “Mooi, een half jaar er tegen aan en ik ben de oude weer.” Ze neemt zich voor om vooral dingen te gaan ondernemen. Ze gaat na een poosje zelfs weer aan het werk. Ze weet er immers alles van als Re-integratiespecialist. Afgestudeerd als klinisch psycholoog heeft ze verstand van de menselijk psyche. Dus ook van haarzelf toch?

Na een half jaar blijkt echter dat Amanda er nog lang niet is. “Ik kon niet teveel prikkels aan, had veel hoofdpijn, kon niet meer multi-tasken en had een geheugen als een zeef.” Gelukkig heeft ze wel zoveel zelfinzicht dat ze zich realiseert dat ze wel een heftige gebeurtenis heeft meegemaakt. “Ik ging immers dood!”

Uiteindelijk gaat Amanda in therapie. Ze volgt een EMDR-traject en dat helpt haar om in te zien wat er is gebeurd. “Ik moest terug naar het feit dat ik dacht ik doodging en dat plaatsen in het hier en nu. Ik ben er immers nog. Ik heb wel last van tinnitus en snel last van teveel prikkels, maar dat is goed.” Daarmee kon ze de gebeurtenis een plek geven als een nare gebeurtenis in haar leven. Amanda accepteert dat ze veranderd is. Als in het najaar van 2015 blijkt dat de maandelijks terugkerende oorontsteking het gevolg is van psoriasis in het oor en daarmee ook hoogstwaarschijnlijk de oorzaak van de hersenvliesontsteking, is de cirkel voor Amanda rond. Passende medicatie heeft ervoor gezorgd dat ze geen oorpijn meer heeft.

“Ik ben er weer. Dat durf ik nu wel te zeggen.” De weekenden zijn niet alleen meer om bij te tanken. Het strand in Harderwijk is niet alleen om er even uit te zijn. En het huis is nog steeds een heerlijk rustpunt. Haar ervaring neemt ze mee in haar nieuwe baan als Outplacement-consultant. Niet te snel willen. Dat is haar wijze les.

 

8 Comments

  1. Clemens Bosch 12 februari 2016 at 15:54

    Ons nooit meer zo laten schrikken Buuf, maar uiteindelijk kom je er alleen maar sterker uit en begrijp je weer wat echt belangrijk is in het leven..! Trots!

  2. Geke Schimmel 12 februari 2016 at 17:48

    Heftig hoor Amanda.. blij dat het nu goed met je gaat

  3. Esther Kaastra 12 februari 2016 at 19:10

    Wow, wat een verhaal. Beetje stil van….

  4. Wendy van der Wal-Lepelaar 12 februari 2016 at 21:32

    Wat een verhaal! Wat een gebeurtenis! Wat een nasleep….groot respect Amanda EN Martijn! Niet niks.

  5. Myrna Smid 13 februari 2016 at 06:10

    Jee aman!! Zo fijn dat t weer aan de betere hand gaat. Liefs cx

  6. Karin Vette 13 februari 2016 at 06:20

    Tjé Amanda en Martijn, nooit geweten dat dit speelde bij jullie. Wát een heftig verhaal! Ik heb de tranen in mijn ogen, maar wát fijn dat alles goed gekomen is.

  7. Kees CM Blom 13 februari 2016 at 08:47

    Tsjonge. Een mens kan wat meemaken. Niet voor te stellen dat er nóg ergere dingen zijn. Gelukkig ben jij door deze heel nare periode heengekomen. Zorg goed voor jezelf. Geniet van het leven, elke dag en neem er de tijd voor die je voelt dat je nodig hebt, Amanda.

Laat een reactie achter bij Esther Kaastra Reactie annuleren

Your email address will not be published. Required fields are marked *

You may also like